Hallo lezers,
In deze blog ga ik het hebben over mijn ervaringen met pesten, hoe ik nu in het leven sta en hoe ik ‘In Andermans Schoenen’ opgericht heb. Ik ben Christel Tekelenburg, ik ben op het moment van schrijven 19 jaar. Ik ben in Boskoop geboren en opgegroeid. De reden dat ik deze blog heb geschreven is dat ik me hard wil maken om pesten te voorkomen en ik wil opkomen voor kinderen die worden gepest. Ik heb hier helaas ervaring mee.
Ik heb altijd op het speciaal onderwijs gezeten. Ik heb van groep 1 tot halverwege groep 3 op een school gezeten voor kinderen met een taalprobleem. Ik heb hier een hele fijne tijd gehad, daar heb ik veel vrienden/vriendinnen gehad.
Toen ben ik naar een andere basisschool gegaan, omdat mijn taalprobleem verbeterd was, ben ik van school gewisseld. Het eerste half jaar was het daar leuk. In groep 4 begon bij mij het pesten.
Ik werd eerst buitengesloten, daarna werd ik al snel gepest met dat ik besmettelijk zou zijn. Ik ben een keer gewond geraakt door één van mijn Pesters. Dit pesten ging door tot halverwege mijn middelbareschooltijd.
Door keuzes van bepaalde docenten heb ik de basisschool ook niet op een gebruikelijke manier af kunnen sluiten. Dit heeft mij ook erg geraakt. Hierdoor werd het gevoel van er niet bij horen versterkt.
Ik ben een van de velen die heftige dingen heeft meegemaakt. Ik vind zelf ook dat er veel meer mensen zijn die veel heftigere dingen hebben mee gemaakt.
Doordat ik er over vertel, hoop ik anderen te kunnen helpen om het een plekje te geven en hoop ik dat iemand die heftige dingen heeft meegemaakt te laten zien dat je niet de enige bent die zoiets mee maakt en dat wat ze tegen en over je gezegd hebben niet waar is.
Na een aantal jaren kwam ik pas toe aan het verwerken van deze tijd. Dit is heel belangrijk om verder te gaan met je leven.
Ik ben wat er allemaal gebeurd is gaan ophalen en ben met mijn scholen waar dit gebeurde in gesprek gegaan. Dit heeft mij veel antwoorden gegeven. Dit raad ik een ander ook ten zeerste aan als je eraan toe bent.
Ik heb altijd de droom gehad om een eigen bedrijf te hebben. Ik wilde altijd iets met zorg gaan doen. Dit werd door iemand op mijn middelbare school tegengehouden en daardoor ben ik mijn droom uit het oog verloren.
Toen ben ik de horeca ingegaan, maar op een gegeven moment wilde ik toch mijn droom weer gaan volgen. Ik ben hard gaan leren en ik ben stage gaan lopen op mijn oude basisschool voor kinderen met een taalachterstand. Ik vond het super. Ik merkte al snel dat er zo goed als niet gepest werd.
Nadat ik mijn verleden verwerkt had, ben ik gaan nadenken over wat ik er mee zou willen doen. Ik voelde dat ik er iets mee moest gaan doen, want pesten is een van de ergste dingen die een persoon kan overkomen (in mijn ogen).
Op een gegeven moment merkte dat ik altijd voor andere mensen aan het leven was en niet voor mezelf. Ook in mijn vriendengroep heb ik vrienden die anders in het leven staan dan de (gemiddelde) Nederlander.
Op een gegeven moment had ik het idee om trainingen te gaan geven op basisscholen, middelbare scholen en andere bedrijven die daar behoefte aan hebben. Ik wil het niet allen over pesten hebben maar ook over andere maatschappelijke problemen zoals: discriminatie, je zelf kunnen zijn in een groep en doorzettingsvermogen.
Mijn bedrijf heb ik “In andermans schoenen staan genoemd.”
Ik hoop hier mee de maatschappij leuker en liefdevoller te maken
In mijn trainingen vertel ik over mijn ervaringen, kijk ik met de groep hoe bijvoorbeeld pesten in elkaar zit, gaan we samen kijken hoe we de groep fijner kunnen krijgen voor iedereen door middel van verhalen, spelletjes, opdrachten en gesprekken.
Nu ik hier volop mee bezig ben en nadat ik mijn verleden echt een plekje heb kunnen geven, merkte ik dat ik echt begon te leven zoals ik dat wil en niet meer zoals anderen willen dat ik leef. Ik hoop echt dat ik mensen heb kunnen inspireren, doordat ik mijn verhaal heb kunnen delen.
Bedankt voor het lezen van mijn blog en ik hoop dat jij hier iets aan gehad hebt of erdoor geïnspireerd bent geraakt.